Het wordt ondertussen normaal het leven hier..

Orkaan seizoen. Wat? Waar? Nog niks van gemerkt. GELUKKIG! Wel een paar kleine onweersbuitjes, niets wat je in Nederland ook niet hebt. Ik ben dan ook verzekerd dat ik er geen mee ga maken voordat ik het eiland verlaat. Het enige wat wij ervan merken (en goed merken ook) is dat de wind weggezogen wordt waardoor het super benauwd en warm wordt. Gelukkig zijn er niet zo veel orkanen want dat zou ik niet overleven.

Ik heb deze paar weken echt de toerist uitgehangen. De vuurtoren bekeken, over de natuurlijke brug gelopen, Alto Vista kerkje bezocht, het uitzicht bekeken vanaf de ruïne van de goudmijn en gesnorkeld op het mooiste strand van het eiland. Zeker mooi om te doen en zien allemaal. Het eiland is klein maar er is genoeg te doen. Er staan nog een aantal dingen meer op de planning: paardrijden aan de andere kant van het eiland, alle stranden bezocht hebben (nog maar een paar te gaan), surfen, duiken en eten in Chalet Suisse (een Oostenrijks chalet, wie bedenkt het, met uitzicht op het strand?!).

Wat ik hier ook gedaan heb is ook echt raar op zo'n warm eiland. Oktoberfest gevierd. In een barretje (niet ver van, ja, het strand) vierden ze t. We zijn met een aantal mensen er heen geweest en de bierpullen met bier vloeiden er rijkelijk. Wat enigszins jammer was, het was een Nederlands aftreksel van een Duits Oktoberfest. Bier dat geschonken werd was Heineken en de muziek waren Hollandse carnavalskrakers. Dus ik moest de Duitse apres-ski hits missen maar ondanks dat alles was het een super geslaagde avond en heb ik het heel gezellig gehad.

Binnenkort ga ik ook halloween mee maken dat is namelijk schijnbaar een hele happening hier. Iedereen gaat verkleed naar een groot feest. Dus als ik er heen wil moet ik eerst een outfit scoren. Krijgen we dat probleem weer, iets vinden wat me gaat passen.. Nouja, eerst maar eens kijken of ik überhaupt ga.

Ik schrok me even kapot toen mijn stagebegleider zijn plan aan mij voorlegde. We waren ergens in de middle of nowhere foto's aan het maken van een mountainbike wedstrijd. De wedstrijd was afgelopen en alleen de prijs uitreiking zou nog komen toen ik een mini hart aanval kreeg. Wij hadden alle camera's bij ons en zijn vrouw had een fotoshoot en dus een camera nodig. Wij waren met een auto en hadden een fiets achterop meegenomen voor het geval dat. Nu was het plan van mijn stagebegleider dus dat IK met ZIJN AUTO terug reed naar het huis met de camera's en dat hij terug zou fietsen. 1. Al 1,5 maand geen auto meer gereden. 2. Jullie weten dankzij dit verslag dat het nou niet bepaald veilig is op de weg hier. 3. Er zitten wat technische probleempjes aan die auto. 4. Ik had ook zijn zoon's leven in mijn handen aangezien ik hem gelijk mee moest nemen. Alle horror scenario's schoten in een korte 10 seconden door mijn hoofd. Maar goed, ik heb maar gedaan of het geen probleem was en ik ben er met een paar keer flink in- en uitademen maar heldhaftig aan begonnen. Ik moet zeggen toen ik eenmaal overn was en ik even terug dacht aan een prima ritje viel het me reuze mee. Na alle niet-zo-toffe verhalen hier in het hotel van alle studenten die ongelukken krijgen en auto's in de prak rijden kan ik zeggen dat mijn eerste ritje absoluut niet slecht was. Een aantal keer wel even flink op de rem gemoeten (NIET MIJN SCHULD) maar dat is hier nou niet echt raar. Ik leef nog, het zoontje van mijn stagebegleider ook. Dus alleen positief nieuws.