Stage

Ik heb gemerkt dat ik in mijn blogs veel schrijf over mijn "privé" leven hier maar bar weinig over mijn "werk" leven. Dus de volgende blog is geheel gewijd aan mijn stage.
Ik zit inmiddels op de helft van mijn stage en ik ben al flink gewend geraakt aan de werkwijze van mijn stagebegeleider. Ik weet steeds beter wanneer hij wat wil en wanneer hij juist iets niet wil. Erg handig als je bedenkt dat shoots soms erg hectisch kunnen zijn. Vooral de bruiloften! We hebben ondertussen al heel wat bruiloften gehad en ik heb door dat de meesten allemaal hetzelfde gaan. Hetzelfde riedeltje over en over. De meeste ceremonies duren variërend tussen de 10 en 30 minuten. Na de ceremonie hebben de meeste koppels een fotoshoot tijdens de zonsondergang. (tenzij het een vroege ceremonie is waardoor het nog uren duurt of al geweest is tijdens de ceremonie.) 

Ik heb hier op het eiland wel geteld 1 Nederlands stel mogen fotograferen tijdens hun bruiloft. Alle andere bruiloften zijn Amerikaans (99%) of Arubaans (1%). Dit Nederlandse stel had de eerste ceremonie op het stadhuis. Gevolgd door een fotoshoot bij de vuurtoren en daarna de divi-bomen. Na deze fotoshoot begon de tweede ceremonie op het strand die weer opgevolgd werd door een fotoshoot bij zonsondergang.

Bij sommige bruiloften zijn we niet alleen tijdens de ceremonie en zonsondergang shoot maar ook bij de receptie. Vaak gaan deze ook hetzelfde. De bruid en bruidegom worden geïntroduceerd en tijdens binnenkomst lopen ze naar de dansvloer waar ze hun eerste dans doen. Die gaat over in de vader-dochter en moeder-zoon dans. Daarna kan iedereen even mee dansen en dan mag iedereen terug naar zijn of haar plaats voor het diner. Tussen de gangen door zijn er de speeches. Na het diner mag er gedanst worden totdat de cake aangesneden gaat worden en in gezichten belandt. Weer mag er even gedanst worden totdat het boeket gegooid word en alle vrijgezelle vrouwen op de dansvloer blijven. Nadat iemand het boeket gevangen heeft barst het feest los en danst iedereen totdat wij ons zaakje oppakken en 'm smeren. Alle momenten worden gefotografeerd. De hele avond lopen we rond om alle hilarische en ontroerende momenten vast te leggen. Mijn favoriet van zo'n avond: Cake snijden en smeren! Altijd hilarisch, altijd.

Maar op stage fotografeer ik niet alleen bruiloften. 
De afgelopen twee weken zijn we erg druk geweest met het fotograferen van een groot aantal sieraden. Dit deden we in de studio op een witte achtergrond. Nadat alle sieraden gefotografeerd waren konden we ze gaan nabewerken. Geen leuk klusje kan ik je vertellen. Ze moesten namelijk allemaal uitgeknipt worden zodat ze los kwamen van de achtergrond. Erg saai en tijdrovend. Maar het moest nu eenmaal gebeuren. 

Ik heb ook mee mogen helpen met het fotograferen van voedsel. Twee restaurants op het eiland wouden foto's van de gerechten die ze maken.   De koks bereiden dan het gerecht en wij fotograferen het. Vaak zijn het van die eenhaps gerechtjes; groot bord, klein hapje voedsel in het midden en een groot bedrag op de rekening. Dat noem ik: Op-de-terugweg-van-je-luxe-dinertje-kan-je-dan-nog-even-door-de-McDrive-want-je-hebt-nog-niet-half-genoeg-gegeten restaurants. Doe mij maar gewoon een grote Wiener-schnitzel met een vol bord patat. Erg lekker, voor de helft van de prijs en tijd besparend want je hoeft niet naar de McDonalds na de tijd. Ideaal.

Green village. Dat was een (voor Arubaanse begrippen) groot festival in San Nicolas. 3 podiums (Of is t podia? Sorry NL niet mijn goedste vak) in het hart van de "stad". Het begon erg leuk, wat mensen fotograferen, wat artiesten fotograferen. Tot het moment dat het begon te druppelen. Nou ben ik geen aansteller maar ik had een mini fortuintje aan camera apparatuur om me hangen dus ik ben een klein kroegje in gegaan met de veronderstelling dat ik met een paar minuten wel weer terug naar buiten zou kunnen. Niet dus. De paar sputters gingen over in een flinke storm die een dikke anderhalf uur heeft geduurd. Dankzij de droogte van de maanden ervoor, de slechte wegen en de slechte afvoer stond alles blank. Toen het eindelijk droog was besloten we naar de auto te gaan….. De auto stond niet ver maar dankzij het feit dat het donker was, het spekglad was geworden en ik op sommige plekken tot mijn kuiten in het water stond was het een flinke opgave om niet te vallen zodat niet alleen ik drijfnat werd maar ook alle camera apparatuur. Gelukkig zijn we heelhuids en (boven de knie) droog aangekomen bij de auto. Klein puntje: de auto was volgelopen met water. Het hele voeten deel stond blank en wat had ik in de auto laten liggen, (handig dacht ik, want dan hoef ik het niet de hele avond mee te zeulen) mijn tas met ipod. Ik heb altijd al geweten dat mijn geliefde Klaas (ja de naam van mijn ipod) bang was voor water. Nu is zijn grootste angst hem fataal geworden. Het ga je goed vriend. Ik zal je missen. Gelukkig is je levensverzekering is al uitgekeerd.
Maar we moesten nog naar huis: Deur half open. Bidon fles met water scheppen. De deur uit gooien. Bidon fles met water scheppen. De deur uit gooien. Deur dicht. Door een grote plas water rijden. Deur half open. Bidon fles water scheppen. De deur uit gooien. Bidon fles water scheppen. De deur uit gooien. 
Al met al een interessant ritje. We konden er wel om lachen.
Zoals je leest verveel ik me niet op stage. Er valt hier op Aruba en bij Timeless-Pixx altijd wel wat te beleven. Een erg leuke stage dus!