Life goes on..

Ik merk dat het al wat langer begint te duren voordat ik weer genoeg informatie voor jullie heb verzameld om een blog te kunnen typen. Het leven hier wordt al iets normaler voor mijn gevoel. Na bijna 3 weken op het eiland begin ik me al aardig thuis te voelen. Op het hok na, daar zou ik nooit aan kunnen wennen.

Ik heb voor het eerst mijn was gedaan. Of eigenlijk moet ik zeggen; laten doen.. Je moet bij de bar in het restaurant een waszak kopen en die mag je vullen met je wasgoed. Ik dus compleet vol stouwen die zak, een half gevulde zak is zonde van je geld. Dan doe je je bonnetje bij in de zak en dump je die in een container achter het restaurant. Alsof je je afval weggooit, zo'n container is t ook. Een wasvrouwtje wast,  droogt, strijkt en vouwt t. Voor omgerekend zo'n 6 euro heb je dan je was gedaan. Een dag wachten maar dan kan ik weer 2 weken vooruit. Het is wel wat faal geworden, het stinkt, gekrompen en erg kreukelig.  Maar goed, 5 maand in dezelfde kleren zonder ze te wassen is natuurlijk ook niet wat. Nou hoop ik wel dat het de tweede keer niet weer krimpt want dan moet ik nieuwe kleren kopen. En dat kan ten eerste niet echt uit en ten tweede kan dat nog wel eens een zware zoektocht worden. Het shoppen hier op Aruba is namelijk niet geweldig. Je hebt winkels van super dure merken voor de rijke Amerikanen maar daar kan een arme student als ik niet slagen. Wel een aantal leuke boetiekjes gezien maar nog niet binnen gekeken. Geld heb ik toch niet..

Fietsen gaat steeds beter. Ik begin het denkpatroon van de meeste Arubanen een beetje te begrijpen heb ik het idee en kan dus zo makkelijker het verkeer door. Ze denken niet vooruit maar alleen aan dat ze zo snel mogelijk verder willen. Nog wel levensgevaarlijk maar al beter te doen dan de eerste dag. De scooters hier zijn ten eerste niet te vinden, heb je geluk er een te vinden is hij of in zo'n slechte staat dat het gevaarlijker wordt dan fietsen of niet te betalen. Een auto huren vind ik onzin als ik hem toch alleen gebruik naar mijn stage 1x in de week.

Ik zit onder de bultjes.. Muggenbulten niet meegerekend. Het lijken wel jeugdpuistjes maar dat zijn het niet. Ik dacht eerst dat het zonneallergie was maar er zijn meer mensen hier die het hebben, ze beweren dat t door het zwembad komt. Als ze in de zee hebben gezwommen is het weer weg. Dus ik ga ook maar een paar keer vaker de zee in dacht ik zo. Kwaad kan het niet. 

Mijn haar! Help! Een droge hooiberg! Ik had alleen shampoo gekocht, want ja, conditioner is duur en onnodig dacht ik. Nou ik heb dus na 2 weken hier toch maar even een conditioner aangeschaft want dit kan echt niet zo. Hopelijk heb ik een goede gekocht, mijn favoriet Andrelon is dubbel zo duur als een huismerkje.. Sorry lief haar, maar dan probeer ik eerst een goedkope, het ziet er toch al niet uit. (ondertussen getest en goedgekeurd, mijn haar is weer zacht!)

Mijn zoektocht naar een zwembad heeft nog geen succes opgeleverd. Er zou wel een olympisch zwembad zijn maar die is aan de andere kant van het eiland. Ik heb dus maar hier in het zwembad bijna iedere dag zo'n 100 baantjes gezwommen. Staat naar mijn meetkunsten gelijk aan ongeveer een kilometer.  Als ik heb gefietst op een dag mag ik 50 baantjes zwemmen van mezelf. Er moet wel ergens hier in de buurt een zwembad zijn maar ik heb nog geen zin gehad om de buurt te verkennen per fiets, locals hebben me gewaarschuwd voor zwerfhonden die je zonder reden aanvallen.. Maar zal wel mee vallen, het fietsen zou ik namelijk ook geen week overleven en dat heb ik tot nu toe al bijna 3 weken vol gehouden.. Buurt verkennen ga ik dus nog wel doen, hopelijk is het binnenkort een keer wat slechter weer. Ben er alleen bang voor dat 'm dat niet gaat worden.

We hebben deze week een fotoshoot gedaan op het vliegveld. Ik moest mijn paspoort mee nemen en bij een balie afgeven, in ruil daarvoor kreeg ik een pasje wat ik op mijn bloesje moest spelden. Ik kon zo zonder de douane door te hoeven het vliegveld op. Erg leuk want nu heb ik ook een keer achter de schermen gezien hoe het er op een vliegveld aan toe gaat. Ik kan een aantal dingen zeggen: veel pasjes door scanners halen en deuren met codes. Veel drugshonden en douane ambtenaren die je raar aankijken als jong meisje met een hoop duur camera spul dat via de achteringang het vliegveld op mag. Wel erg interessant, de shoot minder.. Het waren wat winkeltjes die stuk voor stuk hetzelfde waren.

Ik denk dat ik vanaf volgend weekend een baantje hier heb. De eigenaar van een club/  kroeg hier heeft gevraagd of ik vrijdag en zaterdag nacht foto's wil komen maken. Uiteraard moeten we nog even overleggen over hoe en wat maar ik heb wel veel zin om dat te gaan doen. Ik was toch van plan een baantje te zoeken omdat ik al wel gemerkt heb dat ik het leven hier zonder baantje echt niet kan betalen. Stappen, eten, huur en leuke dingen doen kost iets meer dan ik vooraf gepland had.. Geeft niet. Tijd voor zo'n baantje genoeg. Kost het stappen die avonden ook minder! Hah, twee vliegen in 1 klap.