"Even"

Een simkaart regelen hier is absoluut geen pretje. Je moet zoals bij ons op het gemeentehuis een bonnetje trekken met een nummertje. Dan verschijnt er ook netjes een nummertje op het scherm. Het duurt alleen ongeveer een uur voordat jouw nummertje op het scherm verschijnt. Ik heb daar dus een uur gezeten tussen twee zwetende mannen die bijna in slaap vielen. Ben ik eindelijk aan de beurt loop ik met 5 minuten de winkel weer uit. Wel heb ik nu super fijn overal internet en kan ik bellen met mijn stagebegleider zonder dat het een vermogen kost. Alleen gewoon jammer dat dat zo lang moet duren.

Openbaar vervoer is hier ook geen optie. Bussen rijden wel maar pas wanneer de buschauffeur zijn boterham op heeft en uitgekletst is met zijn collega. Gemakkelijk met een paar uur vertraging, of hij komt helemaal niet. 
Mensen hier laten je met gemak wachten. Hier in het hotel hebben we daar een woord voor; Arubastyle. Arubanen kijken er niet van op als je afspraak niet op tijd is. Even omschakelen dus. "Even" iets doen is er niet bij en er aan denken dat ik een iets ruimere planning maak dan in Nederland.
 
Het eerste contact met school is ook gemaakt. Een skype gesprek met Tjabele Heier (leraar). Kenneth heeft me opgehaald hier bij het hotel en ik kon een fiets van hem lenen dus ben ik terug gefietst. Ook gelijk weer even langs de Jumbo geweest. Pasta Carbonara en de overblijfselen van de pannenkoek en chicken tonight staan op het menu voor de komende paar dagen. 

Ondertussen heb ik maar even een schoonmaakster aan de jas getrokken over die pannen aangezien ik ze nog steeds niet had.. Ik heb van haar een hoe-noem-je-zo'n-pan gekregen, naja eentje waar je een ei in kan bakken.. Dus ik heb chicken tonight gegeten, helaas nog zonder rijst. Ik was van plan vandaag weer een schoonmaakster te vragen om een pan maar ik was te laat wakker, ze waren al weg. 

Vannacht eerste keer dat ik last had van overlast. Mijn buurvrouw vond het nodig een aantal mensen uit te nodigen na het stappen, dus rond half 5 vannacht kon ik gezellig mee genieten met de gesprekken tussen een stel dronken mensen. Gelukkig was er een bovenbuurman die zo vriendelijk was mijn gedachten te lezen en er wat van heeft gezegd. Niet veel later was het feestje voorbij. Ik heb besloten nog niet te gaan klagen, eerst volgende keer wel. Ik hoop niet dat het nodig zal zijn.

De eerste Arubaanse bruiloft is een feit. Om 9 uur 's ochtends heeft Kenneth me opgehaald van het hotel. We zijn toen naar een huis geweest waar de ceremonie was. Het was erg mooi.. Al heb ik niks verstaan en heb ik maar mee gelachen terwijl ik geen idee had waar ze om moesten lachen. Warm was het ook, een lange zwarte broek en witte blouse zijn geen kleding voor een eiland zoals Aruba. Man wat heb ik me kapot gezweet. In de kerk was het al niet veel beter uit te houden. Maar de "afterparty" in club confession (airco, airco, airco) was wel erg leuk! Ik mocht de PhotoBooth bemannen, super stoer om te doen. Zo'n dag duurt dan tot 1 uur 's nachts en dan ben je helemaal kapot. Eerst douchen en dan rechtstreeks door naar bed. 
WEEK 1 IS OVERLEEFD!